Voor de leesclub van de boekenreizigers mocht ik ook het tweede deel Groene Ranja geschreven door Yvonne Sonke lezen.
In Groene Ranja van Yvonne Sonke worden de zusjes Jasmijn en Imke na de zoveelste melding van buurvrouw Corrie uit huis geplaatst. In het voorgaande deel lazen we al dat moeder Ria niet goed voor haar dochters kan zorgen. Moeder hangt meer in de kroeg, neemt de verkeerde mannen mee naar huis en heeft een ernstig drankprobleem. Het is daardoor voor de zusjes thuis geen veilige omgeving om op te groeien. De zusjes zijn klein voor hun leeftijd, zien er verwaarloosd uit, gedragen zich soms al teveel als volwassenen.
Tijdens de plaatsing in het Amsterdamse Stadsweeshuis in het najaar van 1972 moeten de zusjes ook heel erg vechten om hun plekje daar in het tehuis te veroveren. Daarnaast moeten ze hun moeder langere tijd missen en zien ze ook dus lange tijd niet.
De zusjes moeten in het tehuis een slaapkamer delen met Michel, een bijzondere jongen die ook nog niet zo lang in het tehuis zit. Het is geen gemakkelijke tijd, de strenge regels, verplicht naar school, gezamenlijk eten en niet al te vriendelijk personeel maken het niet altijd leuk. Gelukkig is er ook nog wel genoeg leuks. De speelgoedkast, maar ook de groene ranja maken dat de meisjes toch langzaamaan hun draai in hun nieuwe leven vinden. Ze maken vrienden, nemen afscheid van kinderen die naar huis mogen of bij een pleeg- of adoptiegezin worden ondergebracht en ze kijken uit naar het moment dat ze hun moeder weer zullen zien.
Net als het eerste deel is Groene Ranja in korte zinnen geschreven. Het is een verhaal die je meeneemt in een heftige tijd.
Het verhaal is geschreven vanuit drie perspectieven. Je leest het verhaal vanuit de ogen van Tante Ceciel vanuit haar rol als medewerker in de jeugdhulp. Het perspectief van Jasmijn laat zien hoe de uithuisplaatsing door de ogen van een kind over komt en vanuit moeder Ria, zij wil haar leven beteren om haar dochters te mogen zien.
Het was een heftig maar realistisch verhaal over de hardnekkigheid van een alcoholverslaving. De beleving vanuit de kinderen maakt het enerzijds nog luchtig, maar maakt ook dat het verhaal hard binnenkomt.
Na Wodka & Ranja is Groene Ranja opnieuw een harde binnenkomer. Een verhaal wat een complexe en soms onzichtbare kant van de zorg laat zien. Een kant die soms een taboe lijkt of misschien mensen helemaal niet willen zien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten